Skyndilegur áhugi á fangelsismálum

Alltaf eru íslendingar samir við sig.

Ég las það í blaðagrein fyrir nokkrum árum (man ekki höfund greinarinnar) að þegar menn keyrðu framhjá fangelsi þá litu þeir frekar undan, vildu ekki kannast við svoleiðis stofnun í samfélaginu og teldu sig óhreinkast af því að koma nærri slíkri stofnun.

Nú ber annað við. Skyndilega vaknar upp mikill áhugi á þessu fyrirbæri og þá sérstaklega þeim þætti er lýtur að gæsluvarðhaldi. Fjölmiðlar keppast um að lýsa því hvernig það sé að vera í gæsluvarðhaldi, almenningur hefur mikinn áhuga á þessu og hver spekingurinn á fætur öðrum sprettur upp og tjáir sig um málið.

Er það hækkandi sól sem skyndilega vekur upp þennan mikla áhuga eða eitthvað annað? Nei svo er ekki. Nokkrir hvítflibbaglæponar hafa verið settir í gæsluvarðhald og þá er eins og allt fari á hvolf. Hafi það verið Jón á öskubílnum sem hnepptur var í gæsluvarðhald væri enginn að spekúlera í þessu. Jón á öksubílnum á samt að baki sér tilfinningar, fjölskyldu, ástvini og líf.

Svona er Ísland, hræsnin kraumar stöðugt upp á yfirborðinu.